Maraqlıdır, həmin çubuğu yerdən götürmüşdüm. O tozlu, yazıq və lazımsız görsənirdi. Bir ay uğrunda mübarizə gedirdi. Maraqlı görüşlərdən, mübahisələrlə dolu debatlardan və həyəcanlı seçkilərdən sonra sahibi müəyyən olundu. Bu çubuq çox lazımlı bir əşya imiş. Hamı onu yeni sahibinin əlindən almaq istəyirdi. Onlar bizim komandadan deyildi. Onlar tam başqa oyundan gəlib qoşulmuşdurlar bizim marafona, özü də ən sonunda. Ən maraqlısı və kədərlisi odur ki, bizim çubuğumuz onlara lazım deyil. Onlar onu yerə atmaq üçün gəlmişdirlər: universitet müəllimləri, özlərini “dost” adlandıranlar, polislər və digərləri. Atdılar…
Həmin gündən bu “çubuq” bir həftə diqqətdən kənarda qaldı. Üstünə yağışlar yağmışdı, küləklər əsmişdi. Onu qaldırmaq bir borc idi mənim üçün. Yenicə komandaya qoşulub orada özümü ən qocaman üzv kimi hiss edirdim.
O gündən bu estafet çubuğu məndədir. Bəzən “evdəkilərə” görə onu gizlətməyə çalışırdım, bəzən isə başımın üstündə uca bayraq kimi tutub qaçırdım. Bir ay bundan əvvəl əllərim titrəyirdi, və həyəcandan tərləmişdi. İndi isə onlar sərbəst və qurudurlar, çünki çubuğu layiqli komanda yoldaşıma ötürəcəyəm. Qorxuram belə çətin seçim qarşısında qalıb onu sındırıb üç hissədə verim. Amma “qayda var qanun var”)))). Və ən başlıca demokratiya var. Mən isə rahatam. Artıq həmin sürətlə qaçmıram. Yüngül, səhər qaçışının addımı ilə gedirəm finişə doğru, orda estafet çubuğunu etibarlı əllər gözləyir.
Dalğa GH bloqu üçün rəy sistemi qurduğuna görə dostumuz Cavid Ağa'ya təşəkkürlər.
